از صفر تا بینهایت فاصله ...
«کسیکه از خدا شرم ندارد، ممکن-ست مرتکب هر جُرمی بشود» (امام حسن مجتبی"ع"). هر چه فاصله-ی «شَرم آدما از خدا» کمتر ، آدمیت او بیشتر ...از صفر تا بینهایت فاصله ...
«کسیکه از خدا شرم ندارد، ممکن-ست مرتکب هر جُرمی بشود» (امام حسن مجتبی"ع"). هر چه فاصله-ی «شَرم آدما از خدا» کمتر ، آدمیت او بیشتر ...به قلم من، از زبان امیرکبیر
بسم الله الرحمن الرحیم
جهت مراجعه به مرجع متن، یا عنوان اصلی، به پیوند فوق اشاره کنید
دامادی قبله عالم، تاجی نبود بر سرِ ما. قبله عالم اگر خادم ایران بود، همه ی
نفوسِ رعیّت از این خاکِ طلا، تاجِ زرنشان می ساختند به نیّت ِ خاطرِ همایونی.
ما، در بندِ خاطرِ همایونی نبودیم وقتِ پوشیدن خلعتِ دامادی. ما را خاطرِ عزیزی به
بند کشید، ما ریسمان طلعتِ خورشید به گردن داریم. و گرنه "پسرِ آشپزباشی" صدایمان
کنند یا "صدر اعظم"، در بند القاب نیستیم. حالا هم، دامادِ شاه نیستیم، همسرِ
بانویی هستیم که خانه دلمان را پادشاهی می کند. علی ایّ حال، شه زاده ها هم گاهی
غریب می شوند در روزگار.
منزلتی که بندِ جقّه ی مبارک باشد، به بادی بند است. باد که شدت بگیرد، کلاهی بر سر
نمی ماند. شه زاده خانمِ ما، ساکن تبعیدِ باغ فین باشد یا اندرونی صاحبقرانیه،
شاهزادگی می کند بر این امیر.
شاهزاده و امیر، هر دو غریب مانده اند. غمِ غربت، بابت دوری از خانه نیست؛
فرسخ-فرسخ راه تا تهران آنقدر به دل بد نمی نشیند که کرور-کرور فرسنگ فاصله تا دل
آدمها؛ از ارباب و رعایا.
لقب "امیر کبیر" اعطا می کنند، اما چه کبریایی وقتی غریبِ ولایتِ خود باشی ... ما "میرزا
تقی" مانده ایم؛ عزّتمان را نه آشپزخانه دربار خفیف کرد، نه القاب همایونی، ملوّن و
ملوّث.
نه خلعت می خواهیم، نه نشان و لقب، نه صدارت و امارت. در این گاهِ خواب آلودگان،
بفرستید فصّاد را گسیل کنند رگ را به او بسپاریم ... "ما آزموده ایم در این شهر بختِ
خویش"... ما خواستیم باقی باشیم در سیاهه ی نیکان. خانه می کنیم در سرای باقی، در
دل های اهل رفق و دوستی با ما و نیّتمان در طول تاریخ ... به دلّاک باشیِ تیغ در
درست راغب تریم تا تخت نشینِ بی حمیّت ... فصّاد را بخوانید بیاید ...
از وبلاگwolfofdeser
فـــاصـــلـــه-ی طـبـقـــاتـی بیشتر از این حرفهاست ...
بسم الله الرحمن الرحیم
فـــاصـــلـــه-ی طـبـقـــاتـی بیشتر از این حرفهاست ...
هوش وُ زیرکی ِ امیرکبیر ...
بسم الله الرحمن الرحیم
جهت مراجعه به مرجع متن، یا عنوان اصلی، به پیوند فوق اشاره کنید
در زمان صدارت امیر
کبیر دریکی از محله های تهران قتلی واقع شد که هویت قاتل آن معلوم نگشته بود,
کارآگاهان چگونگی حادثه را به امیر کبیر گزارش دادند. امیر کبیر شخصا به محل قتل
رفته بدن مقتول را که بوسیله ی کارد سر بریده بودند به دقت معاینه کرد سپس دستور
داد که فورا کلیه ی سلاخ های تهران را حاضر نموده از مد نظر وی بگذارانند در موقع
عبور امیر کبیر به قیافه یکایک آنان نظری می افکند تا بالاخره یکی از آنان را جدا
کرده بقیه را مرخص نمود . امیر کبیر ناگهان به شخصی که مظنون واقع شده بود نظر تندی
افکنده گفت : چرا این شخص را کشتی ؟ سلاخ بخت برگشته لکنتی در زبانش پیدا شد و به
کلی رنگ از چهره اش پرید و به چگونی قتل اعتراف کرد امیر کبیر دستور داد که مطابق
شرع وی را اعدام نمایند .
در این موقع از امیر کبیر سؤال کردند که چگونه تشخیص دادید اولا قاتل سلاخ می باشد
و در ثانی از کجا استنباط کردید که همین شخص قاتل است؟ امیر کبیر در پاسخ می گوید :
وقتی جسد مقتول را معاینه کردم همان علامتی را در لباس مقتول دیدم که سلاخ ها پس از
بریدن سر گوسفند به بدن آن باقی می گذارند , به این معنی که سلاخ ها پس از آنکه سر
گوسفند را بریدند کارد خونی خود را به منظور پاک کردن به طور چپ و راست به بدن
گوسفند می کشند. در لباس این مقتول هم همان علامت را دیدم, از این رو تشخیص دادم که
باید قاتل سلاخی باشد و چون اشخاص خائن از کرده خود هراسناک می باشند از پریدگی رنگ
و قیافه حدس زدم که باید قاتل همین شخص باشد .
کار گروهی در این مملکت هیچوقت به نتیجه نمیرسه چون ...
بسم الله الرحمن الرحیم
کار گروهی در این مملکت هیچوقت
به نتیجه نمیرسه چون هر کس ساز خودش رو میزنه ...
