از صفر تا بینهایت فاصله ...

از صفر تا بینهایت فاصله ...

«کسیکه از خدا شرم ندارد، ممکن-ست مرتکب هر جُرمی بشود» (امام حسن مجتبی"ع"). هر چه فاصله-ی «شَرم آدما از خدا» کمتر ، آدمیت او بیشتر ...
از صفر تا بینهایت فاصله ...

از صفر تا بینهایت فاصله ...

«کسیکه از خدا شرم ندارد، ممکن-ست مرتکب هر جُرمی بشود» (امام حسن مجتبی"ع"). هر چه فاصله-ی «شَرم آدما از خدا» کمتر ، آدمیت او بیشتر ...

آلت دست وَ نوکر ملکه-ی انگلیس؟! ...

 

  بسم الله الرحمن الرحیم  

 
 

 آلت دست وَ نوکر ملکه-ی انگلیس؟! ... 

  جهت مراجعه به مرجع متن، یا عنوان اصلی، به پیوند فوق اشاره کنید  

 

 زیباکلام در آغاز سخنرانی تقریبا نیم‌ساعته خود به زبان انگلیسی گفت، به نظر من  مهم‌ترین مسئله امروز ایران بحران هویت است که نسل جوان دارد تجربه می‌کند. وی افزود: زمانی که نسل ما ۳۷ سال پیش انقلاب کرد می‌دانستیم که چه می‌خواهیم و عمیقاً فکر می‌کردیم که  می‌توانیم آینده را بنا کنیم. باورمان این بود که اسلام  یک سیستم سیاسی دارد و پاسخگوی همه مسائل ازجمله مشکلات اقتصادی خواهد بود. همه ما چه ملی‌گرا چه هوادار (امام) خمینی  چه کمتر مذهبی و چه بیشتر مذهبی، همه فکر می‌کردیم که اسلام می‌تواند جایگزینی برای رژیم شاه باشد و  کشوری مانند ایران در قرن بیستم می‌تواند به‌درستی توسط اسلام اداره شود. وی ادامه داد: اکنون نسل‌های دوم و سوم بعد از انقلاب گیج و سردرگم هستند و مسلماً از بسیاری جهات سیستمی که در ایران جاافتاده به‌درستی کار نمی‌کند.

زیباکلام مهم‌ترین مسئله در ایران را دموکراسی و آینده آن در کشور توصیف کرد و گفت: «گذار به دموکراسی» در بطن تحولات سیاسی آینده ایران قرار دارد. این استاد دانشگاه تهران اذعان داشت که بسیاری از ایرانیان با او موافق نیستند و می‌گویند شما دارید همان اشتباهی را مرتکب می‌شوید که در دوران اصلاحات و زمانی که محمد خاتمی رئیس‌جمهور بود مرتکب شدید. آنان اصلاح‌طلبان را متهم می‌کنند که هیچ توجهی به اقتصاد نکردند و همّ و غم خود را مصروف  توسعه  سیاسی ساختند. آنان می‌گویند شما اکنون نیز روی تحولات سیاسی متمرکز هستید. صادق زیباکلام تأکید کرد که بااین‌همه او هیچ گزینه‌ای غیر از پرداختن به توسعه سیاسی سراغ ندارد.

زیباکلام  معتقد است فارغ از اینکه چه‌کارهایی برای اقتصاد انجام شود نمی‌توان انتظار تغییرات و یا اصلاحات عمده‌ای  را در عرصه اقتصاد کشور داشت و دلیل آن نیز سیاسی است. به گفته وی، روحانی در سه سال و نیمی که از عمر دولتش می‌گذرد در امور اقتصادی با ناکامی روبرو شده است. وی به‌طور نمونه به میزان بیکاری در کشور اشاره کرد و گفت: شمار  جوانان بیکار قبل از دولت روحانی بین ۵ تا ۶ میلیون نفر بود و به عقیده من این تعداد نه‌تنها کاهش نیافته بلکه افزایش نیز نشان داده است.  بااین‌همه وی گفت که نباید دولت روحانی را به خاطر مشکلات اقتصادی سرزنش کرد چراکه بخش بزرگی از اقتصاد کشور توسط نهادها و بنیادهایی اداره می‌شود که خارج از کنترل قوه مقننه و دولت منتخب مردم هستند.

زیباکلام اصلاح اقتصاد کشور را مستلزم اصلاحات سیاسی می‌داند تا دولت بتواند بر این نهادها و بنیادها کنترل داشته باشد.

زیباکلام اظهار داشت که در رابطه با مسئله  توسعه و تحول سیاسی دو مکتب فکری در ایران وجود دارد:
کسانی که می‌گویند هیچ امید واقع‌بینانه‌ای برای انجام اصلاحات در محدوده نظام کنونی وجود ندارد و قدم برداشتن در این راه اتلاف وقت است.

گروه دوم کسانی هستند مانند من که می‌گویند ما هیچ گزینه دیگری پیش رو نداریم به‌جز آنکه در راه اصلاحات گام برداریم هرچند این حرکت آهسته باشد.

 صادق زیباکلام  پیش‌بینی کرد که در صورت سرنگونی نظام کنونی ایران وضعیت به‌مراتب بدتر ازآنچه امروز هست خواهد شد و حتی شاهد وضعیتی بدتر از افغانستان، عراق و سوریه امروز خواهیم شد. به گفته وی، اگر درجه آزادی در ایران امروز ۱۰ تا ۱۲ واحد از حداکثر ۲۰ واحد باشد بعد از سرنگونی نظام، این میزان به ۲ تا ۳ واحد تقلیل خواهد یافت.

  زیباکلام  علت خوش‌بینی خود را به آینده کشور پیشرفت‌هایی در عرصه سیاسی و اجتماعی دانست که به گفته وی در این ۳۷ سال شاهدش بوده‌ایم. وی به‌طور نمونه به تعداد زندانیان سیاسی در پایان دوره شاه اشاره کرد و گفت در آن زمان که ایران ۳۰ تا ۳۲ میلیون نفر جمعیت داشت شمار زندانیان سیاسی حدود ۵۰۰۰ نفر بود اما اکنون‌که جمعیت کشور حدود ۸۰ میلیون نفر است شمار زندانیان سیاسی بیش از ۱۰۰ نفر هم نیست! وی گفت در سال ۱۳۵۷ که انقلاب شد ما در ایران روزنامه غیردولتی نداشتیم اما امروز حداقل ۶ روزنامه در ایران فعال‌اند ازجمله اعتماد و شرق که هیچ وابستگی دولتی ندارند‌. در همان سال انقلاب از ۱۰۰ هزار دانشجو در کشور تنها ۲۰ درصدشان مؤنث بودند حال‌آنکه امروز صاحب ۴ میلیون دانشجو هستیم که ۶۰ درصد آن‌ها زن هستند.

با همه این تفاصیل، زیباکلام اعتراف کرد که مشکل این است که بسیاری از جوانان ایرانی از ادامه راه اصلاحات حمایت نمی‌کنند و می‌گویند که ما خواهان تغییر اوضاع در حال حاضر هستیم، و افزود: پاسخ می‌دهم که من الآن هیچی برای شما ندارم جز آنکه باید به برداشتن گام‌های کوچک برای اصلاحات سیاسی ادامه دهیم.

در بخش پرسش و پاسخ، «حمید سبی» فعال حقوق بشر مقیم لندن  از زیباکلام در مورد کشتارجمعی تابستان ۶۷ در زندان‌های ایران سؤال کرد و اینکه چگونه او می‌گوید که ایران شاهد پیشرفت‌های زیادی بوده است؟  زیباکلام اظهار داشت که به‌جز آقای پورمحمدی وزیر دادگستری کنونی و یکی از ۳ قاضی هیئت تصمیم‌گیرنده سرنوشت این زندانیان هیچ‌کس این اعدام‌ها را مورد تائید قرار نداده است و همین واقعیت که امروز افرادی هستند که علناً این کشتار را به پرسش گرفته‌اند خود نشانه‌ای از پیشرفت سیاسی در ایران است.

در فرصتی که برای گفتگو با صادق زیباکلام به دست آوردم به وی یادآور شدم که اظهارات او در مناظره‌هایی که با برخی از معممین در صداوسیمای جمهوری اسلامی داشته بیشتر به گفته‌های یک چهره مخالف  حکومت شباهت داشته تا آنچه امروز در پارلمان بریتانیا بیان کرد و بعد از او پرسیدم آیا مجبور بوده که نطق امروز خود را قبلاً به وزارت اطلاعات در تهران نشان بدهد؟

زیباکلام گفت‌: آقای فرهودی، من نطقم را به هیچ‌کس در تهران نشان ندادم و صادقانه بگویم که خیلی مطمئن نبودم که در فرودگاه امام خمینی به من اجازه پرواز داده شود‌. بعد از گذشتن از موانع و همین‌که کسی مانع از سفرم نشد تکست مسج‌هایی به چند نفر فرستادم و گفتم که نگران نباشند! البته به وزارت اطلاعات گفتم که این دعوت‌نامه برایم آمده و می‌خواهم بروم. هیچ‌کس اعتراضی نکرد.

من همچنین به آقای ظریف (وزیر امور خارجه) نامه نوشتم و گفتم که چنین دعوت‌نامه‌ای وجود دارد‌. شخصی از وزارت خارجه تماس گرفت و از من جزییاتی را در رابطه با دعوت‌کننده و موضوعات دیگر جویا شد. زیباکلام افزود بااین‌همه رسانه‌های متعلق به تندروها مرا مورد حمله قراردادند و گفتند که بله شما یک آلت دست و خدمتگزار ملکه الیزابت هستید و معلوم است که کسی غیر از شما را دعوت نمی‌کنند


 

 تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی

 

چرا فرار از پاسخگویی وَ قبول مسئولیت یک عادت شده؟! ...

 

  بسم الله الرحمن الرحیم  

 
 

  چرا فرار از پاسخگویی وَ قبول مسئولیت یک عادت شده؟! ... 

 

  جهت مراجعه به مرجع متن، یا عنوان اصلی، به پیوند فوق اشاره کنید  

 

http://s2.picofile.com/file/8283182126/AATASHSUZYE_S8XTEM8NE_PEL8SKO_1.jpg

 

http://s1.picofile.com/file/8283182442/AATASHSUZYE_S8XTEM8NE_PEL8SKO_3.jpg

 

http://s1.picofile.com/file/8283182842/AATASHSUZYE_S8XTEM8NE_PEL8SKO_2.jpg

 

http://s6.picofile.com/file/8283183176/AATASHSUZYE_S8XTEM8NE_PEL8SKO_4.jpg

 

http://s8.picofile.com/file/8283183526/AATASHSUZYE_S8XTEM8NE_PEL8SKO_5.jpg

 

http://s8.picofile.com/file/8283183968/AATASHSUZYE_S8XTEM8NE_PEL8SKO_6.jpg

 

http://s9.picofile.com/file/8283184284/AATASHSUZYE_S8XTEM8NE_PEL8SKO_7.jpg

 

http://s3.picofile.com/file/8283184676/AATASHSUZYE_S8XTEM8NE_PEL8SKO_8.jpg

 

 آفتاب‌‌نیوز : کامبیز نوروزی حقوقدان در یادداشتی که در کانال اجتماعی خود نوشت و نسخه ای از آن بدست ایلنا رسیده نوشته است:
 با وقوع فاجعه پلاسکو ، عوامل شهرداری تهران و رئیس شورای شهر تهران ، برای اثبات عدم مسئولیت و تقصیرشهردار و شهرداری تهران مرتباً تبلیغ می کنند که شهرداری در چندسال اخیر ، مثلاً ۱۴ بار به این ساختمان اخطار ایمنی داده است .
فرضاً که این ادعا درست باشد ، اما مشکلی را از شهرداری تهران حل نمی کند ؟ اخطاری که به حرکت عملی منتهی نشود هیچ ارزشی ندارد و نمی تواند رافع مسئولیت شهرداری باشد ، بلکه ناخواسته به معنای اقرار به مسئولیت شهرداری تهران در این فاجعه است. زیرا اولاً ؛ این اخطارها به این معناست که شهرداری تهران به خطرات مهلک ناشی از عدم رعایت ضوابط ایمنی کاملاً آگاهی داشته است ثانیاً ؛ این را هم حتماً می دانسته یا باید می دانسته که ابعاد و حجم ساختمان پلاسکو به میزانی بود که حوادث آن می توانست به فاجعه شهری بدل شود، که شد .
 ثالثاً ؛ با همه اینها
شهرداری به دادن اخطارهای خشک و خالی بسنده کرده و هیچ اقدام عملی مؤثری برای استفاده از اختیارات خود (مثلاً بند ۱۴ ماده ۵۵ قانون شهرداری) برای اجرای ضوابط ایمنی در ساختمان پلاسکو و رفع خطر از آن به عمل نیاورده است ، که اگر کرده بود فاجعه به اینجا نمی رسید که شاهد شهادت آتش نشانان شجاع و از بین رفتن ساختمان و سوختن ۱۵۰۰ میلیارد تومان (حدود ۵۰۰ میلیون دلار)سرمایه این مملکت و به ریختن بازار و مشکلات اقتصادی بی شمار برای کسبه این ساختمان باشیم .
 رابعاً ؛
کمترین کاری که شهرداری می توانست توسط مأموران خود و رأساً به دلیل عدم ایمنی ساختمان پلاسکو انجام دهد ، تعطیلی و جلوگیری از فعالیت آن بود ، که نکردند.
 خامساً ؛ حال اگر باشند که اقدام عملی توسط خود شهرداری به دلیل مشکلات ساکنین دشوار یا ناممکن بوده ، در واقع به ناتوانی و ضعف خود در مدیریت شهر و پیشگیری از بروز فاجعه اذعان کرده اند .
 خلاصه آنکه وقتی می گویند عدم ایمنی ساختمان پلاسکو را اخطار دادیم ، یعنی از آنها کاملاً آگاهی داشتند . وقتی آگاهی داشتند یعنی باید اقدام عملی برای پیشگیری می کردند، وقتی نکرده اند یعنی کوتاهی کرده وبه وظایف خود عمل نکرده اند . این یعنی مسئولیت در بروز فاجعه واز نظر حقوقی یعنی" تقصیر"  

 

عکس، تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی

 

خدا، آهنگر و فولاد!!! ...

 

  بسم الله الرحمن الرحیم  

http://s6.picofile.com/file/8283068976/AAHANGAR.jpg

 

http://s1.picofile.com/file/8283069368/AAHANGARE_SON_NATY_8.jpg

 

http://s1.picofile.com/file/8283069784/AAHANGARE_SON_NATY_1.jpg

 

http://s1.picofile.com/file/8283069968/AAHANGARE_SON_NATY_2.jpg

 

http://s4.picofile.com/file/8283070276/AAHANGARE_SON_NATY_3.jpg

 

http://s1.picofile.com/file/8283070626/AAHANGARE_SON_NATY_6.jpg

 

http://s9.picofile.com/file/8283071076/AAHANGARE_SON_NATY_5.jpg

 

http://s9.picofile.com/file/8283071642/AAHANGARE_SON_NATY_7.jpg

 

 

خدا، آهنگر و فولاد!!! ...

  جهت مراجعه به مرجع متن، یا عنوان اصلی، به پیوند فوق اشاره کنید  

 

  «لاینل واترمن»، داستان آهنگری را میگوید که پس از گذراندن جوانی پر شر و شور تصمیم گرفت روحش را وقف خدا کند. سا ها با علاقه کار کرد، به دیگران نیکی کرد، اما با تمام پرهیزگاری، چیزی درست به نظر نمی آمد. حتی مشکلاتش مدام بیشتر میشد. یک روز عصر، دوستی که به دیدنش آمده بود، از وضعیت دشوارش مطلع شد. گفت :" واقعاً عجیب است، درست بعد از اینکه تصمیم گرفتی مرد خداترسی شوی، زندگی ات بد تر شده. نمیخواهم ایمانت را ضعیف کنم، اما با وجود تمام تلاش هایت در مسیر روحانی، هیچ چیز بهتر نشده." آهنگر بلافاصله پاسخ نداد: او هم بار ها همین فکر را کرده بود و نفهمیده بود چه بر سر زندگی اش آمده. اما نمیخواست دوستش را بی پاسخ بگذارد، شروع کرد به حرف زدن، و سرانجام پاسخی را که میخواست یافت. این پاسخ آهنگر بود: "در این کارگاه، فولاد خام برایم میاورند و باید از آن شمشیری بسازم. میدانی چطور این کار را میکنم؟ اول تکه فولاد را به اندازه جهنم حرارت میدهم تا سرخ شود. بعد با بی رحمی، سنگین ترین پتک را بر میدارم و پشت سر هم به آن ضربه میزانم، تا اینکه فولاد، شکلی را بگیرد که میخواهم . بعد آن را در تشت آب سرد فرو میکنم، و تمام این کارگاه را بخار آب میگیرد. فولاد به خاطر این تغییر ناگهانی دما، ناله میکند و رنج میبرد. باید این کار را آنقدر تکرار کنم تا به شمشیر مورد نظرم دست یابم. یک بار کافی نیست"
 آهنگر مدتی سکوت کرد، سیگاری روشن کرد و ادامه داد: "گاهی فولادی که به دستم میرسد، نمیتواند تاب این عمل را بیاورد. حرارت، ضربات پتک و آب سرد، تمامش را ترک می اندازد. میدانم از این فولاد هرگز تیغه شمشیر مناسبی در نخواهد آمد". باز مکث کرد و بعد ادامه داد: "میدانم که خدا دارد مرا در آتش رنج فرو میبرد. ضربات پتکی را که زندگی بر من وارد کرده پذیرفته ام و گاهی به شدت احساس سرما میکنم انگار فولادی باشم که از آبدیده شدن رنج میبرد. اما تنها چیزی که میخواهم این است:
 خدای من، از کارت دست نکش، تا شکلی را که تو میخواهی، به خود بگیرم. با هر روشی که می پسندی، ادامه بده،هر مدت که لازم است، ادامه بده، اما هرگز مرا به کوه فولاد های بی فایده پرتاب نکن ...

 

عکس، تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی

 

زبان آقا با همه بزرگترها متفاوت بود ...


زبان آقا با همه بزرگترها متفاوت بود،‌ طوری که خوب متوجه می شدیم و در کنارشان احساس آرامش می کردیم.


جی پلاس ـ منصوره جاسبی: اتاق آقا[1] بود و کودکی و شیرینی های آن ایام. با اینکه ما بچه بودیم و کنجکاوی های کودکانه مان ما را مجبور به دست زدن به عینک، عصا، ساعت، قرص ها و سایر وسایل آقا می کرد اما هیچ وقت به یاد ندارم که با تندی، وسایل را از ما گرفته باشند.

عادتشان این بود که با ما می گفتند و می خندیدند و وقتی به وسایلشان دست می زدیم برایمان توضیح می دادند که مثلا ً‌این عینک است و برای این کار به درد می خورد. مثل بقیه بزرگترها نبودند و زبانشان برای ما قابل فهم بود طوری که در کنارشان احساس آرامش می کردیم.[2]

 
  1. امام خمینی (س).
  1. برگرفته از خاطره سید عماد طباطبایی.

 

و نداشتن این‌ها یعنی افسردگی، اعتیاد، وَ ...

 

  بسم الله الرحمن الرحیم  

  http://s1.picofile.com/file/8282887368/B3K8RYE_TAHS3LKARDEHAA_3.jpg

 

http://s2.picofile.com/file/8282887818/B3K8RYE_TAHS3LKARDEHAA_5.jpg

 

http://s7.picofile.com/file/8282888200/B3K8RYE_TAHS3LKARDEHAA_6.jpg

 

http://s8.picofile.com/file/8282888792/B3K8RYE_TAHS3LKARDEHAA_4.jpg

 

 

 و نداشتن این‌ها یعنی افسردگی، اعتیاد، وَ ... 

  جهت مراجعه به مرجع متن، یا عنوان اصلی، به پیوند فوق اشاره کنید  

 

 بسم الله الرحمن الرحیم
 محضر مبارک مسئولان فرهنگی، حوزه‌ها و دانشگاه‌ها (دامت برکاتهم)
 سلام علیکم
 اینجانب بیش از نیم قرن طلبه هستم و بیش از چهل سال معلم، و بیش از سی و هفت سال در شبکه‌های رادیویی و تلویزیونی با محوریت قرآن و نسل نو، و سبک جدید و با توجه به استقلال و وابسته نبودن به هیچ شخص و گروه و بدون تأمین اعتبار همراه با هر سال، حدود هفتاد سفر، و نوشتن سبک خود در چند کتاب و صدها کلاس‌ برای کسانی که علاقه به معلمی و تدریس مسایل دینی داشته‌اند، به اینجا رسیده‌ام که عصاره‌ تجربیاتم را به اساتید به عنوان زیره به کرمان، بیان کنم.
 در زمستان امسال (1395)‌ در اثر یک بیماری که یک ماهی فرصت استراحت بعد از عمل جراحی به من داده شد، زمانی برای بازگشت به کارهای خود و برنامه‌های حوزه و دانشگاه، پیدا کردم. زیرا با توفیق الهی هفته‌های زیادی در حوزه علمیه قم، برای طلاب جوان و هفته‌ای چند روز در دانشگاه تهران از نزدیک با نسل فرهیخته حوزه و دانشگاه مأنوس هستم.
 لازم دیدم آنچه را که به یقین درک کرده‌ام، به دیگران بگویم. از این چند سطر مقدمه عذرخواهی می‌کنم.
به سراغ اصل مطلب برویم؛ شاید بتوان گفت یکی از مهم‌ترین عوامل مشکلات امروز آن است که بخش مهمی از درس‌های حوزه و دانشگاه، مباحث نظری یا محفوظات یا اطلاعات غیرکاربردی است، و در این زمین‌ها میوه‌های مطلوبی به بار نمی‌نشیند.
 انقلابی باید بشود که در آن خاک این باغچه عوض گردد. به تمام کتاب‌ها و درس‌ها نگاه کاربردی شود، نمره‌ها و مدارک، بر اساس مهارت‌ها ارائه گردد. (البته با حفظ بخش‌هایی از اطلاعات و محفوظات).
 امروز آموزش و پروش ما دیپلم تربیت می‌کند، ‌اما چند درصد از آنان نوعی مهارت دارند که بعد از دیپلم وارد بازار کار شوند، به کسب و مهارتی برسند، ازدواج کنند، منتظر استخدام نباشند، از دولت توقع نداشته باشند و به خاطر آنکه از تحصیلاتش کام گرفته است،‌ به نظام علاقمند و از نظر روحیه جوانی بانشاط باشد؟
 امروز اکثر تحصیلکردگان خاک آموزش و پرورش، بی‌مهارت، بی‌درآمد، بیکار، بی‌نشاط، بدبین، پرتوقع، و کار را ننگ می‌دانند. آیا نباید این خاک عوض شود؟
 امروز بسیاری از خروجی‌های دانشگاه‌ها نیز جز محفوظات و مدرک، هیچ مهارتی ندارند. و مدرک برای آن‌ها مانع کار است و جوانانی هستند پرتوقع و مطالبه‌گر و کسانی که بدون هیچ گونه تولیدی مصرف گرا و منتظر استخدام و کار دولتی هستند و حتی حاضر نیستند، مهارت‌های پدر خود را فرا بگیرند.
اساتید عزیز!!!
 نداشتن مهارت یعنی نداشتن شغل! و نداشتن شغل یعنی نداشتن درآمد، و نداشتن درآمد یعنی نداشتن همسر و فرزند و نشاط، و نداشتن این‌ها یعنی افسردگی، اعتیاد، توجه به فیلم‌ها و برنامه‌های فاسد، فاسد شدن و دیگران را فاسد کردن، بی‌اعتقادی به اسلام و نظام و ...
 حوزه‌های علمیه نیز اینگونه است. باید برای طلاب به نحوی برنامه‌ریزی شود که هر طلبه‌ای یک یا چند مهارت تبلیغی داشته باشند. البته حساب کسانی که توان اجتهاد دارند، و از نظر روحی آماده فقیه شدن هستند، از دیگران جداست. اگر ما چند مرجع و چند صد مدرس نیاز داریم، در عوض ده‌ها هزار روحانی استاد و مهارت دیده لازم داریم. اگر هر پنج یا ده مدرسه یک معلم خوش سلیقه داشته باشد که بتواند پاسخگوی نسل نو باشد و مهارت‌های لازم را دیده باشد، ما ده‌ها هزار طلبه فاضل لازم داریم.
 مهارت‌های حوزه بسیار است، از جمله: تدریس عقاید، تدریس فقه، و آموزش احکام، مهارت‌ برخوردهای اخلاقی، مهارت مناظره، مهارت نوشتن، مهارت تفسیر و سخنرانی، و علاوه بر این‌ها، مهارت‌های تخصصی بالاتر، که بحمدالله بخشی از آن‌ها در حوزه ایجاد شده ولی باز در همان مهارت‌ها به جنبه‌ نظری بیش از جنبه‌ی کاربردی توجه شده است.
 هر طلبه باید آنگونه تدریس کند که عوام بفهمد و خواص بپسندد. آنگونه باشد که از درون خود، بتواند جلسات و کلاس‌هایی را بدون تأمین اعتبار و وابستگی ایجاد کند، تمام روحانیون به خصوص روحانیون جوان باید شیوه‌های جذب نسل نو را در حوزه فراگیرند. شیوه‌های دعوت به نماز، شیوه‌ سبک زندگی درست، شیوه بیان تفسیر قرآن و روایات، استفاده از تاریخ و مثال و داستان و هنر، هر کدام مهارتی است.
 گرچه دولت طرح تحولی و یا چشم‌اندازی بیست ساله تهیه کرده است، اما مشکل ما، طرح تحول نیست، مرد تحول است. عوض کردن خاک این باغچه‌ها نیاز به یک عزم راسخ و جرأت و جسارت و نوعی خط‌شکنی دارد. زمانی ما موفق هستیم که اگر امکاناتی داشتیم از آن‌ها استفاده کنیم، و اگر نداشتیم خود ما آن امکانات را فراهم کنیم.
 خوشبختانه کم و بیش به این مسأله توجه شده است که مثلاً تأسیس دانشگاه فرهنگیان برای آن است که معلم در چهار سال مهارت‌های معلمی را ببیند. تأسیس دانشگاه علمی و کاربردی به خاطر توجه به همین نوع مهارت‌ها است. رشته‌های تخصصی در حوزه‌ها، با توجه به این امر است ولی این کافی نیست. ما باید از همه‌ ظرفیت‌ها استفاده کنیم. حتی اگر نوجوانی در اولین هفته و ماه و سال که وارد حوزه می‌شود، از همان روز به او گفته شود که تو باید در نماز جماعت مدرسه شرکت کنی، و اذان بگویی! ماه دوم به او گفته شود، تو باید یک داستان از داستان راستان در بین دو نماز بگویی! در سال بعد به او گفته شود، باید یک مقاله‌ای که در آن چند آیه قرآن باشد، بنویسی. اگر شنا نمی‌داند، آموزش ببیند. اگر دست خط او ضعیف است، در نزد استاد خط دوره ببیند. از روز اول قرائت نماز و تجویدش بی‌مسأله باشد و هم‌چنین هر سال برای نوعی مهارت برنامه‌ریزی شود.
 خیال نشود که فرصت نیست. حوزه و دانشگاه تقریباً نیمی از سال تعطیل است. (سه ماه تابستان، ایام عید نوروز، تعطیلات بین ترم، مناسبت‌های شهادت و ولادت، 52 جمعه و 52 پنجشنبه در هر سال)
بعضی از مهارت‌ها، چند ساعتی بیش‌تر به زمان نیاز ندارد. شبیه مهارت رانندگی که حدود بیست الی سی ساعت وقت برای فراگیری لازم دارد. اگر این خاک باغچه عوض نشود، و مهارت‌ها را به جای محفوظات نگذاریم و فقط به مدرک بسنده کنیم، هیچ دولتی مسأله‌ی اشتغال را نمی‌تواند حل کند. و بسیاری از طلاب جوان، پس از چند ماه و سال، همین که دیدند مهارتی برای تبلیغ ندارند، از ادامه تحصیل دلسرد می‌شوند و حوزه‌ها ریزش می‌کنند. اما اگر هر کس با مهارت خود، خودش را فعال یافت، به ادامه تحصیل و کار دلگرم می‌شود. و هیچ احساس پوچی و حقارت نمی‌کند.
 چرا در مجامع تصمیم‌گیری از صاحبان مهارت فقط به خاطر آنکه فلانی دکتر یا مجتهد نیست، دعوت نمی‌شود. ما غافل هستیم که گاهی یک صاحب مهارتی می‌تواند جمعی را از بن بست خارج کند و با مهارت خود کلید اشتغال و ازدواج و اقتصاد و استقلال و نشاط به دست دیگری بدهد، در حالی که گاهی دارندگان مدارک عالیه نمی‌توانند این اثر را داشته باشند.
 اینجانب با لطف خداوند، بیش‌ترین تبلیغ را در حوزه و دانشگاه و صدا و سیما داشته‌ام، ولی اگر از من سؤال شود، چند ساعت از مهارت‌های شما، استفاده شده است، جواب شیرینی ندارم. و بارها با پیشنهاد خودم در میان دانشجویان و طلاب رفته‌ام و مطالبی را گفته‌ام. علت این حرف آن است زمانی که نامه را می‌نویسم، در بستر بیماری هستم و بعد از هفتاد سالگی که تاریخ مصرفم در حال تمام شدن است، این سخنان را می‌گویم تا متهم نشوم که فلانی کمبود یا نیازی دارد.
از همه‌ی اساتید و فضلاء تقاضا می‌کنم تنها به علوم و کتب و دروس و مدارک و محفوظات رسمی تکیه نکنیم و همه نمره‌ها و بودجه‌ها و تشویقات را به سوی کارهای رسمی سوق ندهیم. و با افراد مختلفی که در رشته‌های گوناگون مهارت دیده‌اند، برخورد یک استاد و مدرس را داشته باشیم، و از مهارت او برای کاربردی کردن علوم نظری استفاده کنیم.
و باید شعار ما این باشد که در کنار حوزه‌ی علمیه، حوزه‌ی عملیه به وجود بیاید. که مثلاً چگونه اختلافات خانوادگی را حل کنیم و چگونه افراد منحرف را به توبه وادار کنیم. چگونه مشاوره صحیح و قرآنی به دیگران بدهیم. چگونه از تعطیلات استفاده صحیح کنیم. در مجالس عزا و شادی چه برنامه‌ای با چه سبکی و از طریق چه افرادی داشته باشیم. باید از روز اول کار را افتخار بدانیم نه ننگ!
شاگرد شما
محسن قرائتی 

 

عکس، تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی